کتابچه | 
خلاصه کتاب تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی زهرا اسلامی فرد
بخشی از فایل:
استبداد در لغت به معنای «یکه و تنها» و «به خودی خود به کاری پرداختن» و «به
رأی خود عمل کردن» است. همچنین به آن حکومتی گفته می شود که فرمانروایان آن مقید
به قانون نباشند و به میل و اراده خود عمل کنند. استبداد متضمن نظامی است که در آن،
دولت در مقابل ملت هیچ گونه تعهد و مسئولیتی ندارد؛ یعنی نظامی که در آن اساس
حکومت بر بی قانونی است. اصطلاحات قانون و ضابطه در نظام استبدادی، بی معنایند.
-اسلام خودآرایی و استبداد در حکومت را مردود شمرده و اساس حکومت را بر اصل
مشورت قرار داده است.
-همین که معاویه به خلافت رسید و کارگزاران خود را به بلاد اسلامی فرستاد، آنها
سیاست مدارا و سهل گیری بر مردم را مناسب نمی یافتند و بیم آن داشتند که اگر مردم را
آزاد گزارند، آنان دست به شورش زنند، از این رو به سخت گیری و آزار و اذیت آنها پرداختند.
نخستین کسی که برای تقویت حکومت معاویه دست به شمشیر برد، زیاد بن ابیه بود.
-استبداد مفهومی است که در تمامی ارکان مدیریت جامعه مصداق می یابد. از این
رو، عمومی شدن این ویژگی در میان خواص و تن دادن به آن از سوی عوام، عامل اصلی
انحطاط جامعه به شمار می رود.
-پس از رحلت رسول خدا امت اسلام، چه از نظر سیاسی و چه از لحاظ فکری و
عقیدتی به فرقه های گوناگون تقسیم شد. بی شک این فرقه گرایی سیمای واقعی اسلام را
زیر هاله ای از پندارهای نادرست، پنهان نگاه داشت. بدین ترتیب، نیروی مسلمانان که می
بایست در راه نجات از دست صاحبان زر و زور و تزویر صرف می شد، در راه اختلاف و صف
بندی و تعصب و برادرکشی به هدر رفت.
